Historia niesamowitego spotkania

Jako dzieci, wymienialiśmy między sobą tylko uśmiechy...dzisiaj bliżsi sobie niż najbliższa rodzina

Myślę, że to spojrzenie na klasztor oczami pielgrzyma pozostawiło w moim kuzynie, jego siostrze i rodzicach ogromne wrażenie. 26 lat temu przyszli do Częstochowy z Gdańska ze swoją intencją. Gdzieś przez mgłę widzę oczami nastolatki ich twarze i słyszę wiadomość, której nikt się nie spodziewał. Żegnali Polskę żeby rozpocząć nowe życie w dalekiej Australii.
To nie był czas stałego dostępu do internetu, nie mieliśmy nawet komórek jedynie stacjonarne telefony, ewentualnie telefoniczne karty, nikt jednak nie porywał się na kilkuminutowe rozmowy za ogromne pieniądze żeby pozostać w kontakcie. A jednak on był, dosyć regularny dzięki listom, które przetrwały do dzisiejszego dnia.

Jako dzieci, przy sporadycznych kontaktach nad morzem, nie byliśmy w stanie dobrze się poznać. Kiedy wyjechali, z  listów cioci dowiadywałam się co moje kuzynostwo porabia, jak żyje aż w końcu jakie życiowe drogi wybrało. Jakież było nasze zdziwienie dowiedziawszy się, że mój kuzyn wraca do Polski na studia...wybrał Poznań i Wyższe Seminarium Duchowne Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej.

Żyłam ze świadomością, że jest gdzieś niedaleko, wciąż jednak kontaktu między nami nie było żadnego. Aż do pamiętnej podróży pociągiem i niesamowitego spotkania.

W przedziale było kilka osób, znalazłam dla siebie miejsce więc uznałam, że zostanę. Jedną z pasażerek była bardzo gadatliwa studentka. Zwykle staram się nie wsłuchiwać w konwersacje osób podróżujących, tym razem jednak nie byłam w stanie się odciąć. Była bardzo głośna i raczyła cały przedział szczegółami ze swojego studenckiego życia, zwracała na siebie uwagę każdego ale w pewnym momencie i moją. Wchodziłam w tę opowieść rozpoznając znajome szczegóły. Jej opowiadanie o studiach okazało się posiadać w sobie elementy znane mi z opowiadań mojej cioci. Im dłużej jej słuchałam tym bardziej byłam przekonana, że owa studentka musi mieć coś wspólnego z moim kuzynem ale jak to możliwe skoro on jest w seminarium a ona jest świecką studentką. Nie wytrzymałam i weszłam jej w słowo. Tak, wszystko okazało się jasne, na niektórych zajęciach są świeccy studenci a mój kuzyn siedział gdzieś niedaleko niej na jakiś wykładach. Popatrzyłam na nią bardzo dużymi oczami i niewiele się zastanawiając, napisałam do niego na widokówce kilka słów zapisując numer telefonu, zapraszając do Częstochowy i poprosiłam aby mu podała.

Od tego niesamowitego spotkania minęło mnóstwo lat a nasze odnowione kontakty, nie słabną. Swoją prymicyjną mszę odprawił gościnnie w mojej parafii, mój syn z jego rąk otrzymał chrzest,
ośmielę się powiedzieć, że pomimo odległości nasze kontakty zacieśniają się i tworzą niesamowity klimat bardzo bliskich relacji.

Latami nieznany

w pojęciu zamknięty

czasem zasłyszany

nigdy nie pojęty

aż do chwili kiedy

w podróży jedyna

opowieść wysnuła

nieznana dziewczyna

słów końca nie było

a one znajome

wyłaniały z głowy

nieco przykurzone

treści co z obrazem

nagle się złączyły

czyżby serce znało

co rozum nie widzi

parę słów dobranych 

gdzieś pomiędzy ludzi

wyruszyło w drogę 

gołębiej podróży

na człowieka dłoni

były położone

na czas się zapadły

czasem przykurzone

nikomu pamięci 

już nie były znane

gdy nagle głos męski

jak zza świata tego 

zabrzmiał mym imieniem

i na domiar tego 

historię w sobie nosił 

znaną nam jedynie

połączył Bóg nam drogi

i nikt już nie zginie.    

Może czasami warto się wsłuchać w drugiego człowieka żeby odnaleźć w nim swoją historię...

Pozdrawiam, Ewa